Η μητέρα μου, 86 ετών, με αρχόμενη άνοια είναι από την Κάρπαθο. Μεγάλωσε στην Αθήνα, έχει επισκεφθεί το νησί μόνο 2 φορές από το 1939 που το άφησε και ουδέποτε έγραψε μαντινάδες (ποίημα που αποτελείται από δυο στίχους, που συνήθως είναι δεκαπεντασύλλαβοι σε ομοιοκαταληξία ή και τέσσερα ημιστίχια τα οποία δεν ομοιοκαταληκτούν). Πριν 5 χρόνια όμως, στα 90ά γενέθλια του αδελφού της ήρθε… έμπνευση και για πρώτη φορά στη ζωή της εξέφρασε τα συναισθήματά της με ποιητική μαεστρία που μας εξέπληξε… Οι μαντινάδες εστάλησαν μέσω… FB στην Αμερική, όπου ο θείος ζεί ως μετανάστης από το 1945 παρατώντας σπουδές στο ΕΜΠ, για να βοηθήσει τη χήρα μητέρα και τις 4 αδελφές του…Η Κάρπαθος είναι ένα νησί, όπου περισσεύει η λύπη και το πένθος, γιατί η ξενιτειά και ο νόστος έχουν χαράξει ανεξίτηλα και διαγενεαλογικά όλους εμάς που καταγόμαστε από εκεί… Οι μαντινάδες είναι η χαραμάδα απ’ όπου αναδύεται η καλά κρυμμένη, σχεδόν ποινικοποιημένη, ευαισθησία… Αυτά περί Καρπάθου… Ακολουθεί το ποίημα της μητέρας… (Aύρα Παπαθανασίου)