Η παραμονή της Ελλάδας στα πλαίσια της Ευρωζώνης, έχει ως αποτέλεσμα τον σταδιακό υποβιβασμό της σε μια τριτοκοσμική χώρα, που λειτουργεί ως μοχλός, για την εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών πολιτικών των «συμμαχικών δυνάμεων». Η Γερμανία θέτει στην Ελλάδα, τους δικούς της όρους, πιέζοντάς τη να αποδεχτεί τη συμφωνία διάσωσης, προκειμένου να κερδίσει χρόνο, είτε για την ομαλή επιστροφή της στο Μάρκο, είτε για να θέσει την Ευρωζώνη υπό τον πλήρη έλεγχό της. Όμως, η χώρα μας, ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, έχει την ευκαιρία, κάνοντας χρήση των διατάξεων των Ευρωπαϊκών συνθηκών, να αναστρέψει την εις βάρος της κατάσταση. Θα μπορούσε να ανακοινώσει είτε στάση πληρωμών, είτε να καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις που έχει υπογράψει, χωρίς αυτό να σηματοδοτήσει κάποιο πιστωτικό γεγονός. Εντούτοις, θα παρέμενε μέλος της ΕΕ και θα έθετε σε κυκλοφορία, το δικό της εθνικό νόμισμα αποχωρώντας κατ’ αυτό τον τρόπο, από τα όργανα της Ευρωζώνης και τον έλεγχό τους. Η ισοτιμία του Ευρώ με της Δραχμής θα κλειδώνονταν, στο ένα προς ένα, ενώ ταυτόχρονα, θα απαγορεύονταν η εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Υπό αυτές τις συνθήκες, εξασφαλίζονται, τόσο η αγοραστική δύναμη, όσο και οι καταθέσεις των πολιτών, επειδή, θα μπορούν να παραμένουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς ως συνάλλαγμα σε Ευρώ, που όταν θα εκταμιεύονται, θα μετατρέπονται σε Δραχμές. Δεδομένου ότι, το Δημόσιο χρέος δεν είναι σε συνάλλαγμα, αφού το εθνικό μας νόμισμα σήμερα είναι το Ευρώ, δεν υπάρχει κανένας όρος, σε καμία δανειακή σύμβαση, που να αναφέρει ότι, δεν επιτρέπεται η μετατροπή της οφειλής σε νέο εθνικό νόμισμα. Ως εκ τούτου, η χώρα μας, θα μπορούσε να απαιτήσει να εξοφλείται το χρέος σε Δραχμές. Η παραμονή μας στην ΕΕ, δίνει την δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να ασκεί βέτο, μπλοκάροντας κάθε συμφωνία των Βρυξελών που είναι ενάντια στα εθνικά μας συμφέροντα. Τί θα συνέβαινε εάν ο Ευρωπαϊκός Νότος ακολουθούσε την ίδια πολιτική;
Κ. Χ.