του Ευθύμη Κουτσούκη (Mr EX)
Θα ήταν τουλάχιστον «απαράδεκτο» εκ μέρους μου να μη φιλοξενήσω στη βασική στήλη συνεντεύξεων του «ΕΞ» μια αμιγώς εξαρχειώτικη μορφή, με βάση το διαχρονικά ανατρεπτικό, επαναστατικό και πρωτότυπο χιούμορ της.
Η αληθινή και ακομπλεξάριστη Δήμητρα Παπαδοπούλου σε κερδίζει αμέσως με τον απλό, μεστό λόγο της, αλλά συνάμα και με την αίσθηση που σου δημιουργεί ότι το «κοντέρ» του μυαλού της δουλεύει σε υψηλές στροφές, ενώ όσα χιλιόμετρα ζωής έχει διανύσει, τα έχει ΕΞυψώσει, όπως τους αρμόζει, μέτρο προς μέτρο. Γνωρίζει τι θέλει, ποια είναι και πως να πορευτεί, δεν πολυγουστάρει τις φανφάρες και τους «ξερόλες». Αγαπά την καλή παρέα, την πλάκα, τη φύση, καθώς και τα ταξίδια της φαντασίας. Την ξέρετε από τις καλλιτεχνικές δουλειές της, σας έχει χαρίσει απλόχερα άφθονο γέλιο. Προσωπικά την έχω αβίαστα κατατάξει σε μία από τις πιο υψηλές θέσεις εκτίμησης, από τα δημόσια πρόσωπα που γνωρίζω, κάτι το οποίο η Δήμητρα σου προκαλεί έτσι απλά, «μάγκικα» αλλά και με ιδιαίτερη θηλυκότητα, φιλοσοφημένα, αλλά και ανάλαφρα. Γιατί πολύ απλά, αν απαγορευόταν η πλάκα διά νόμου, θα έβγαινε στην αντίσταση! Τελεία και παύλα… Απολαύστε την. Stay “EX”…
-Πώς θα προσδιόριζες τον εαυτό σου επαγγελματικά μετά από τη χρόνια παρουσία σου σε τηλεόραση, θέατρο, ραδιόφωνο… Ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ραδιοφωνικός παραγωγός… Ποιο απ’ όλα σε κερδίζει περισσότερο;
Νομίζω συγγραφέας. Το συγγραφικό κομμάτι με έχει κερδίσει παραπάνω με το πέρασμα του χρόνου.
-Σπούδασες αγγλική φιλολογία. Πώς έγινε η αρχή-μετάβαση από το κομμάτι αυτό στον καλλιτεχνικό χώρο;
Στο πανεπιστήμιο πήγαινα συνέχεια στο θεατρικό. Όταν έγινα καθηγήτρια, είδα ότι δεν μου ταίριαζε πολύ η διδασκαλία. Αντιλήφθηκα πως υπάρχουν πολλά και μεγάλα υπαρξιακά κενά και σιγά-σιγά άρχισα να προσανατολίζομαι αλλού. Παρακολούθησα τότε την ελεύθερη σκηνή και μου ‘κανε φοβερό «κλικ». Έτσι κατάλαβα ότι κάτι με πήγαινε προς τα εκεί, από μόνο του. Ήταν δική μου παρόρμηση κι εκείνη τη στιγμή έκανε παράλληλα πολλά παιχνίδια το σύμπαν, προκειμένου να βρεθώ με τους κατάλληλους ανθρώπους, που χρειαζόταν, για να πάω στο επόμενο βήμα.
-Έχεις συνδεθεί, κατά την άποψή μου, στη συνείδηση του κόσμου με πολύ πετυχημένα κωμικά σενάρια, τηλεοπτικά κι όχι μόνο. Με αφορμή, λοιπόν, αυτό, πόσο ανάγκη έχουμε –ειδικά αυτή τη δύσκολη εποχή- την κωμωδία, αλλά και τη σάτιρα;
Ειδικά αυτή την εποχή είναι οξυγόνο το γέλιο. Πάντα ήταν εξάλλου. Στην Ελλάδα γεννήθηκε αυτό το είδος κωμωδίας, που κάνουμε εμείς οι Έλληνες, αλλά κι άλλοι λαοί, το αποκαλούμενο «σπουδαιογέλοιον». Το να διακωμωδείς τα σπουδαία. Ένα γεγονός από μόνο του είναι αρκετά βαρύ, για να το αντέξεις. Στην απέναντι πλευρά του όμως, στην οποία μπορείς να το ξεφτιλίσεις, να το κοροιδέψεις, να το απομυθοποιήσεις, εκεί πέρα υπάρχει μια ισορροπία, μια ανακούφιση, μια αλήθεια. Το γέλιο έχει αλήθεια. Η ανατροπή επίσης έχει τη δική της αλήθεια και είναι πολύ ανακουφιστική.
-Καταστάσεις ή άνθρωποι που τυχόν σε έχουν πικράνει κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής σου καριέρας, που σου δημιούργησαν κάτι αρνητικό…
Υπάρχουν διάφοροι που έχουν κάνει την «ντρίπλα» τους κι έχουν βάλει την τρικλοποδιά τους –αυτή την κλασσική ελληνική-, αλλά άμα είναι να στεκόμασταν εκεί, δε θα πηγαίναμε πουθενά στη ζωή μας. Απλά κάνουμε κι εμείς «ντρίπλες», ελισσόμαστε, ώστε να τους αποφύγουμε, γιατί τα… βόλια περνούν αριστερά-δεξιά και είναι μεγάλα σαν μήλα. Μ’ αυτό τον τρόπο γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο αποφασιστικοί και κυνικοί.
-Είσαι ιδιαιτέρως αγαπητή από το ευρύ κοινό και οι περισσότεροι ανυπομονούν να παρακολουθήσουν τις νέες σου δουλειές. Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σχεδιάζεις για το παρόν και το μέλλον;
Έχω τελειώσει ένα θεατρικό έργο για το χειμώνα, που με εκφράζει πολύ σε σχέση με διάφορα πράγματα, τα οποία συμβαίνουν στην Ελλάδα και διεθνώς. Το γουστάρω και το κάνω πολύ κέφι, που θα γίνει αυτό το χειμώνα. Ο τίτλος του «Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ» και θα ανέβει στο θέατρο Ιλίσια, περί τα τέλη Νοέμβρη.
-Όσον αφορά σε τηλεοπτικές λατρεμένες σειρές, όπως οι «Απαράδεκτοι», έχεις γράψει επανειλημμένως ιστορία με «επικές ατάκες». Στην προσωπική σου ζωή πιστεύεις ότι κάνεις έντονο χιούμορ, λόγου χάρη μαζί με την παρέα σου, ή είσαι άνθρωπος μαζεμένος κι όχι τόσο εκφραστικός;
Ναι, φυσικά κάνω, αλλά όχι όπως στις σειρές, γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος λειτουργείς με ένα συγκεκριμένο είδος και ύφος. Στη ζωή μου, πάντως, αν δεν κάνω πλάκα θα σκάσω, βαριέμαι δίχως αυτή. Αν με κάποιον τρόπο απαγορευόταν διά νόμου, θα έβγαινα στην αντίσταση!
-Αν έβαζες τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές που έχεις βιώσει σε μια ζυγαριά, προς ποια κατεύθυνση νομίζεις ότι θα έγερνε;
Το δυσάρεστο έχει μεγάλη δυναμική από τα ίδια τα πράγματα και η προσπάθεια έγκειται στη μεταστροφή του. Αγωνίζομαι να τα μετατρέπω όλα, κατά το δυνατόν, σε ευχάριστα. Στο δυσάρεστο πέφτει χοντρή σφαλιάρα. Ειδικά με το θάνατο. Πρόσφατα έχασα έναν κολλητό, με τον οποίο είχα γελάσει πολύ, γενικότερα είχαμε περάσει πολύ όμορφα. Δεν παίζεται αυτό. Με άνθρωπο που έχω γελάσει σχεδόν πιο πολύ απ’ όλους, να «την κάνει»…, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα.
-Πιστεύω ότι είσαι άτομο χαμηλών τόνων, τουλάχιστον όσο καιρό σε παρακολουθώ, ειδικά ως προς τη δημόσια προβολή σου. Για ποια πράγματα απ’ όσα έχεις κάνει θα δήλωνες υπερήφανη; Είσαι άνθρωπος που λες «μπράβο» στον εαυτό σου ή είσαι αυστηρή μαζί του; Σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο.
Θα ‘λεγα μπράβο στον εαυτό μου, που με μεγάλη συνέπεια ακολουθώ αυτό που νιώθω. Σε μεγάλο ποσοστό μάλλον, γιατί υπάρχουν και στιγμές που κάνω την «κωλοτούμπα» μου, αλλά κυρίως μέχρι τώρα πηγαίνω μ’ αυτό που θέλω. Η μεγαλύτερη… μούντζα μου είναι όταν χάνω αυτό που θέλω και γίνομαι λίγο πιο «του να πάω με το πρέπει».
-Πού προσδοκείς να φτάσεις ως άνθρωπος. Ποια είναι η ανώτερη επιθυμία σου σχετικά με την προσωπική σου εξέλιξη.
Θα γούσταρα πολύ να κάνω διαχρονικά αυτό που μ’ αρέσει, όπως θέλω αυτό να αρέσει και σε πάρα πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα. Δηλαδή να συμπίπτει το «θέλω» το δικό μου, μαζί με πολλών ανθρώπων. Να πιάνω ένα «συλλογικό ασυνείδητο», που λένε πιο περίτεχνα. Θέλω να κάνω αυτό που «θέλω» και δεν επιθυμώ να το χαραμίσω. Να μην είναι ένα περιθωριακό «μιζεροθέλω». Σε μεγάλο βαθμό το ‘χω καταφέρει, αλλά εύχομαι και παρακαλάω να το μεγενθύνω κι άλλο.
-Η σύγχρονη, εγχώρια και διεθνής πραγματικότητα σου γεννά την επιθυμία να απευθύνεις κάποιο μήνυμα; Θα έμπαινες στη διαδικασία –από τον πιο στενό σου κύκλο μέχρι ένα ευρύτερο κοινό- να πεις κάποια πράγματα που σε εκφράζουν, αν όχι για να επηρεάσεις, αλλά απλώς για να τοποθετηθείς;
Αυτά τα πράγματα πιστεύω τα ‘χω πει μέσα από το έργο μου, που θα παιχτεί το χειμώνα. Στο «μίνιμουμ», τις λύσεις που προτείνω τις έχω όλες βάλει στο έργο. Ένα ψύγμα είναι, πρώτον να παράξουμε και δεύτερον να μη μας φταίει συνέχεια ο διπλανός μας. Δύο χοντρά-χοντρά πράγματα. Μακάρι να ήταν όλη η Ελλάδα σύμφωνη μ’ αυτό.
-Ποια θεωρείς ότι είναι τα πιο σημαντικά εφόδια για έναν άνθρωπο;
Να εκμαιεύεις το καλό από τα πράγματα, να μην κολλάς στο κακό, αλλά στο θετικό τους, να φιλοσοφείς τη ζωή και να τη ζεις παράλληλα. Αυτή η τριλογία.
-Ανέφερες τη φιλοσοφία. Σε θεωρώ ιδιαίτερα ευφυή άνθρωπο. Ποιες είναι οι φιλοσοφικές σκέψεις που κυριαρχούν στο νου σου;
Πολύ «γκρουπαριστά» θα σου πω ο Σωκράτης είχε πει την επική ατάκα «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Το ότι όλοι τα ξέρουν όλα και είναι ειδήμονες σε όλα, μπορεί να με τρελάνει. Το επίμαχο είναι να μαθαίνουμε και όχι να «ξέρουμε» και να απαντάμε στα πάντα. Να ανοίγουμε τον ορίζοντά μας συνέχεια, παρά να κάνουμε ότι ξέρουμε και να… χτίζουμε γύρω απ’ αυτό.
-Είσαι ροκ;
Πολλοί λένε ότι είμαι ροκ. Εμένα η ροκ μουσική ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, παρότι είχα ένα μαγαζί στα Εξάρχεια, που έπαιζε ροκ. Βρισκόταν στη συμβολή Μαυρομιχάλης και Καλλιδρομίου και λεγόταν «Εναλλάξ». Πολύ mainstream μαγαζί, που μάζευε όλα τα Εξάρχεια, όλα τα φρικιά κι όλα τα δερμάτινα. Σαν είδος μουσικής ποτέ δεν μπόρεσε να με συγκινήσει βαθιά, όπως ένα ελληνικό τραγούδι, «να σου σηκωθεί η πέτσα» που λένε.
-Ποια ήταν η εντύπωσή σου για τα Εξάρχεια του «παρελθόντος»;
Ήταν πολύ δημιουργικά τα Εξάρχεια τότε. Εγώ τα έζησα πολύ, τα αγάπησα πολύ, έμαθα πράγματα, αμφισβήτησα πράγματα, έκανα παρέα με πάρα πολλών ειδών ανθρώπους. Πάρα πολλές απόψεις, αντιλήψεις, μουσικά ρεύματα, πλάκες, πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Ποτέ δεν τάχτηκα με τους αναρχικούς και με τα «μπακουνικά» που έτρεχαν, δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτά ακόμα. Ποτέ δεν με αντιπροσώπευαν. Η κοινή λογική μου δεν το έλεγε, δεν ήταν εκεί. Όμως ήταν πάρα πολύ ενδιαφέροντες οι άνθρωποι. Να ακούς και να ανταλλάσεις μαζί τους απόψεις. Να μιλάς, να πίνεις το ποτό σου και να συζητάς για την ιδιοκτησία και την αμφισβήτηση.
-Τα Εξάρχεια, ιστορικά και πολιτιστικά, πώς θα τα χαρακτήριζες;
Θα τα χαρακτήριζα ως δημιουργία και αυτοκαταστροφή μαζί.
-Ποιες είναι οι μεγάλες σου αγάπες-αδυναμίες;
Η αγάπη για τον άνθρωπο μου δίνει μεγάλη δύναμη, η φαντασία μου που με ταξιδεύει, η θάλασσα, η φύση. Αγάπη-φαντασία-φύση είναι τα τρία πιο ζωογόνα πράγματα.