7:30 το απόγευμα, πολλή ζέστη, όλος ο κόσμος δεν έχει μαζευτεί ακόμα (υπάρχει ωστόσο αρκετός – αυτοί για τους οποίους οι Fu θα μπορούσαν α-άνετα να είναι οι headliners), στην κεντρική οθόνη της σκηνής του Release γράφει με μεγάλα γράμματα Fu Manchu – πριν πέσει το τεράστιο logo με τη συμμορία των τσοπεράδων – και οι βετεράνοι καλιφορνέζοι beach bum / στονεράδες είναι ήδη στη σκηνή και κάνουν θόρυβο.
Παράδοση! (απ’ αυτές που μας αρέσουν…). Ο Scott Hill λέει στο κοινό ότι δεν καταλαβαίνει γιατί τους πήρε 17 χρόνια για να ξαναέρθουν στην Ελλάδα, καθώς (κάποια στιγμή αργότερα που αναγγέλει το “California Crossing”) η όλη φάση τους θυμίζει πολύ τα μέρη τους. Το set list μέσα σε 70 λεπτά έχει πολλά από τα καλούδια (“Evil Eye”, “Boogie Van”, “Hell on Wheels”, “King of the Road”, “Godzilla”), έχει και ολίγον “Clone of the Universe”, ο Bob Balch σκοτώνει με τα πετάλια του, το ενήμερο κοινό χαμογελάει ευτυχισμένα και για πολύ κόσμο (σαν τον γράφοντα) αυτό και μόνο το σετ αρκεί για εφτά ώρες ορθοστασίας και σημαντική κατανάλωση μπύρας. Οι Fu είναι 30 χρόνια τώρα απ’ αυτούς τους λίγους που έχουν πιάσει το 100% του νοήματος…
Μετά από αυτούς και μέχρι να πέσει σκοτάδι ο κόσμος έχει μπόλικο χρόνο για μπύρα και socializing. Επόμενοι οι 1000mods. Ανεβαίνουν στη σκηνή, συλλυπούνται τους Mother of Millions για το χαμό του Μάκη κι αρχίζουν το μεγάλο τους σετ μέσα σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό με προβολές ερήμου, προβολείς και καπνό. Το κοινό έχει μεγαλώσει και αν και η μουσική τους δεν είναι κατάλληλη για χτύπημα, είναι φανερό ότι σα συγκρότημα έχουν φοβερό κόσμο να παρακολουθεί τη δουλειά τους. Ο γράφων παρακολουθεί με ενδιαφέρον, αναπολεί τις πρώτες δουλειές των Earth και ενθουσιάζεται με τον ντράμερ τους (άποψη που συμμερίζονται οι έμπειροι φίλοι που τον συνοδεύουν). Είναι προφανές ότι οι …mods έχουν εξελίξει καταπληκτικά το show τους και είναι ‘hot product’ για όποιον ενδιαφέρεται για doom/stoner λιτανείες.
11:00 τη νύχτα ακολουθεί το κύριο plat du jour και όπως και να το κάνουμε η εμφάνιση των Alice in Chains στα μέρη μας θα καταγραφεί δικαιολογημένα στο συναυλιακό χρονικό του τόπου. Ο DuVall έχει κάνει προφανώς τα μαθήματα ελληνικών του, κάνει ουρλιάζοντας τις απαραίτητες συστάσεις και αρχίζει το show, το οποίο είναι αντάξιο ενός τόσο μεγάλου ονόματος. Η περιγραφή των δύο ωρών – και 21 τραγουδιών – που ακολούθησαν είναι μάλλον περιττή. Αν και το παίξιμο και το κοινό μέσα σε όλη αυτήν την ώρα έκανε μία δύο κοιλιές, η φάση άξιζε με το παραπάνω τα λεφτά της. Υπήρξαν στιγμές που η ένταση, η πόζα, το παίξιμο, ο ήχος, τα φώτα θύμισαν στο κοινό μεγαλεία του παρελθόντος και ακούστηκαν κομμάτια απ’ όλους τους δίσκους – και τα EP και το “MTV Unplugged”! – ένα best-of ξεκινώντας από την αρχή-αρχή (με το “Bleed the Freak”) και αναμενόμενα τελειώνοντας με τα “Would?” και “Rooster” (το “Dirt” έχει πάντα τη μερίδα του λέοντος στο ρεπερτόριό τους). Υπήρχαν παντού άνθρωποι στο κοινό που ήξεραν και τραγουδούσαν όλους τους στίχους από τα παλιά κομμάτια, αν και αναμενόμενα ήταν κάπως αμήχανοι με τα πιο καινούργια (ψιλοαπογοητεύοντάς με όταν η μπάντα έπαιζε κάποια που ακούω όλη την ώρα τον τελευταίο καιρό, όπως λ.χ. το “Rainier Fog”). Στο “Down in a Hole” ακόμα κι εγώ συγκινήθηκα πάντως. Με το καλό να μας ξαναέρθουν με ένα καινούργιο άλμπουμ.
Dr. J
