του Ευθύμη Κουτσούκη (Μr EX)
Πάντα αναζητούσες το όμορφο είδωλό σου, αυτή την αντανάκλαση που σε ευχαριστεί στο μάτι. Πάντα το εγώ σου ήταν εκεί πεινασμένο κι έτοιμο να κατασπαράξει εσένα και τους γύρω σου.
Ο σπόρος ήταν διαχρονικά εκεί και τον πότιζες αιώνες τώρα με… νερό θυμού, επιβολής κι εξουσίας. Χώριζες τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους, σε ικανούς και ανίκανους, σε όμορφους και άσχημους. Η ιστορία σου είναι γεμάτη έπη και κατορθώματα, που σκεπάζουν όμως αμέτρητα αίσχη κι εκτρώματα. Είναι στη φύση σου να αγαπάς, να δίνεις, να βοηθάς και στη διαστροφή σου να πατάς, να ξεφτιλίζεις, να πονάς. Ικανός για τα πιο εντυπωσιακά, αλλά και τα πιο εφιαλτικά.Αναζητούσες την απόλυτη ελευθερία, για να αποτινάξεις χιλιάδες έτη καταπίεσης και… μπότας. Δεν υπάρχει καλή και κακή εποχή. Δεν υπάρχει κάθε πέρυσι και καλύτερα. Δεν είναι θέμα σύγκρισης. Είναι θέμα… εξέλιξης. Μεγάλωσες με ρήσεις σοφών ανθρώπων, τώρα δημιουργείς τους… σοφούς που σου ταιριάζουν. Πάτησες στις ασχήμιες των παλιών και τις μεγέθυνες ρε φίλε. Είχες τόσα εξαιρετικά να χρησιμοποιήσεις, αλλά εσύ προτίμησες να βγεις από πάνω, έστω για λίγο, να δείξεις πόσο ωραίος και πόσο… καλύτερος είσαι. Ξέχασες να δημιουργείς, να προχωράς, όχι για να το δείξεις, για εσένα. Έχεις δίκιο ρε φίλε, σε είχαν δεμένο τόσο καιρό, να κοιτάς τους… άριστους. Τώρα ήρθε η ώρα σου όμως, σωστά; Πλέον τους παρουσιάζεις πόσο όμορφος, έξυπνος, ξεχωριστός και μοναδικός είσαι. Πλέον, εσύ είσαι το μοντέλο, ο φιλόσοφος, ο δυνατός, ο ικανός, ο δεν σας έχω ανάγκη, ο… εξουσιάζων. Κοιτάς και τον… καθρέφτη με τα υπέροχα φίλτρα και τις άπειρες δυνατότητες. Μόνο που ο καθρέφτης σου είναι ψεύτης. Δεν σου δείχνει ποιος πραγματικά είσαι. Δεν φτιάχτηκε γι’ αυτό. Έχει τόσα καλά, αλλά και τόσα σάπια να σε… ταΐσει. Ξέχασες να μιλάς και να γελάς με τους φίλους σου. Να αγγίζεις το ταίρι σου. Να ζεις. Να γράφεις, να φτιάχνεις, να κοιτάς ευθεία και ψηλά. Όλα τα θυσίασες για το εκπληκτικά γρήγορο… touch της οθόνης σου. Κακό το παραμύθι σου ρε φίλε. Και μπορεί να μην έχει δράκους και άγριους λύκους, αλλά έχει ύαινες και σκουλήκια. Με δύο πόδια. Βρώμικα, άρρωστα, σιχαμένα και εγωιστικά. Και μας τελείωσαν οι ιππότες και οι ήρωες. Έτσι θέλουν τουλάχιστον να πιστεύουν. Κι εσύ ακόμα νομίζεις ότι έχεις το πάνω χέρι κι επιτέλους είσαι… ελεύθερος. Να πεις, να δείξεις, να κοκορευτείς πόσο τέλειος είσαι. Αυτό θέλουν να πιστεύεις ρε φίλε. Σου έδωσαν έναν ψεύτικο καθρέφτη κι ένα σκάρτο παραμύθι να πορεύεσαι. Σταμάτα να τον ρωτάς αν είσαι ωραίος. Φτιάξε τη δική σου ιστορία. Κι ας μην την ανεβάσεις. Θα χαθεί γρήγορα εκεί, ανάμεσα σε τόσες άλλες ταχύτατες κι ανούσιες. Και η δική σου μπορεί να αξίζει ρε φίλε. Στο χέρι σου είναι. Όχι στην οθόνη σου….
ΑΝΤΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ – ΔΙΑΣΚΟΡΠΕΣ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ….