του Ευθύμη Κουτσούκη (Mr EX)
Ο Λάκης μετά από τουλάχιστον 35 έτη πάνω στο… τρένο της μουσικής συνεχίζει να ταξιδεύει πολιτιστικά σειρά γενεών, ενώ τα ρεβέρ του δε σταματούν να ψηλώνουν…
Ο λόγος για τον κατά κόσμον Λάκη Παπαδόπουλο, ο οποίος απεχθάνεται τη βία, αισθάνεται διαχρονικά «τραγουδάκιας», δεν το βλέπει να σταματά και πιστεύει ότι τα καλύτερα έπονται. Απλός και μεστός στην έκφρασή του, με έναν αέρα αυτογνωσίας και γαλήνης, ο οποίος φέρεται να προκύπτει από το αίσθημα της πληρότητας και της ευτυχίας που αισθάνεται. Από τους πλέον αγαπητούς εγχώριους καλλιτέχνες, με κυρίαρχο ίσως γνώρισμά του την ασίγαστη επί του πενταγράμμου δημιουργία και συνεργασία του με πολλούς και ποικίλους καλλιτέχνες, κάτι που φανερώνει έκδηλα και τη μουσική του ευφυΐα. Ο «ΕΞ» του ζήτησε για λίγο να αφήσει κάτω την κιθάρα του και να πραγματοποιήσει ΕΞαιρετικά μια διαφορετική «σύνθεση», αυτή του είναι του, ως απόσταγμα της μακροχρόνιας πορείας του. Μεταξύ άλλων, ο Λάκης ανέφερε τα εξής:
-Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου καλλιτεχνικά; Είσαι/αισθάνεσαι ροκ;
Αισθάνομαι ένας τυχερός ακροατής, που του χαμογέλασε η τύχη στην πατρίδα του. Με μεγάλη αγάπη για τη μουσική και ανάλογο θάρρος που συμπλέει με όσα έχω κάνει.
-Έχεις διαγράψει μια ΕΞέχουσα πολιτιστική πορεία κατά τη διάρκεια της οποίας έχεις συνεργασθεί με πλήθος συναδέλφων σου, ακόμα και από τον χώρο της λαϊκής μουσικής. Ποιες στιγμές έχεις ξεχωρίσει δημιουργικά και γιατί;
Μερικές πλάκες που γίνονται μέσα στο στούντιο, οι εκπλήξεις που… μια φωνή από άλλο είδος παντρεύεται και δημιουργεί ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Αυτές είναι οι στιγμές και η χαρά που παίρνω όταν το «πείραμα» πετυχαίνει. Και αν δεν πετύχει εμπορικά… για μένα έχει πετύχει… Ακόμα κι αυτά που δεν πέτυχαν. Και να μην αρέσει κάτι, εγώ χαίρομαι. Ο πρώτος δίσκος που έκανα ήταν δίσκος απόγνωσης. Μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω ένα δίσκο με όλες τις ατέλειες που μπορεί να έχει. Ο κόσμος μπορεί κάποιες ατέλειες που εγώ διακρίνω να τις θεωρεί προτέρημα. Από τότε ακολούθησαν κι άλλοι δίσκοι και είμαι ευγνώμων για τον κόσμο, που με στήριξε και με στηρίζει.
-Απαράβατες αξίες, έννοιες και ιδανικά, για εσένα.
Απαράβατο για μένα είναι να είμαστε «Άνθρωποι» και να μην καταλήγουμε «ζώα». Απαράβατο είναι να μην κάνεις σε κάποιον κάτι που δεν θέλεις να σου κάνει. Απαράβατη είναι η «ευγένεια», να μην… ντρέπεται να υπάρχει κι ας μεταφράζεται ως αδυναμία. Να συνεχίσει να υφίσταται μέσα στην… καφρότητα.
-Είναι η εποχή μας «άχαρη, τσίχλα δίχως ζάχαρη»;
Καθόλου άχαρη. Όλες οι εποχές έχουν τη χάρη τους. Να μάθουμε να μεγαλώνουμε φιλικά με τον εαυτό μας και να εκλαμβάνουμε όλες τις εποχές και τις φάσεις σαν κάτι το οποίο είναι φυσιολογικό. Όπως η φθορά του σώματος. Να είμαστε φίλοι με την «αρχή» και το «τέλος».
-Τραγουδιστής και συνθέτης. Στην εν λόγω «ζυγαριά» γέρνεις προσωπικά προς κάποια από τις δύο ιδιότητες;
Με το «συνθέτης» γελάω… «Τραγουδάκιας» είμαι. Το συνθέτης μη μου το φοράτε εμένα. Είμαι άνθρωπος που αγαπάει, έχει μια αισθητική δική του και γράφει τραγούδια. Οπωσδήποτε αυτό είναι που κυριαρχεί. Είμαι τυχερός που σαν τραγουδιστής βρίσκω δουλειά στον τόπο μου. Που έχω φτιάξει τον ήχο μου, έτσι, ώστε να βγαίνω και καλός τραγουδιστής. Έχω φέρει στα μέτρα μου τα τραγούδια. Θέλει πολύ εξυπνάδα, την οποία διαθέτω, γύρω απ’ τη μουσική. Σε άλλα θέματα μπορεί να είμαι «μπούφος».
-21 προσωπικοί δίσκοι, 14 ακόμη δίσκοι με την υπογραφή σου, περισσότερες από 30 συμμετοχές ως ερμηνευτής, αλλά και 50+ συμμετοχές ως συνθέτης. Δείχνεις καλλιτεχνικά ακούραστος και γεμάτος έμπνευση. Από πού πηγάζει η δημιουργική σου αυτή δύναμη;
Από το παιδί που έχω μέσα μου και από την ευκολία που μου ‘χει προσφέρει η τριβή με το αντικείμενο του γραψίματος ενός καινούριου τραγουδιού. Ξεκίνησε με πολύ προσπάθεια και τώρα απολαμβάνω τα… άνθη. Δεν το βλέπω να σταματώ. Μερικές φορές τα καλύτερα αργούν μέχρι να έρθουν στον κόσμο.
-Θα σε πάω πίσω χρονικά στους “Dragons” (Δράκοι). Μίλα μου λίγο για την αφετηρία. Επίσης, «ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ», θύμισέ μου πώς προέκυψε και τι σημαίνει αυτή η… ταυτότητά σου τώρα, μετά την πάροδο τόσων ετών;
Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήμαστε μόνο ακροατές και ότι μπορούμε να… γρατζουνίσουμε μια κιθάρα. Ξεκινήσαμε δύο φίλοι–γείτονες. Ο Χρήστος Καβαλιεράτος κι εγώ. Μετά βρήκαμε τον «άρτι» φερμένο από την Λυών, Γιάννη Σάρδη, κι ένα άλλο γειτονόπουλο, τον Νίκο Κατσαρέα. Ακολούθως, όταν έφυγε ο Νίκος ήρθε ο Κώστας Κ., γνωστός μάνατζερ και επιδέξιος ντράμερ. Στη συνέχεια ήρθε ο Στράτος Αγγελάκης. Με αυτά τα παιδιά γράψαμε μερικά τραγούδια, έχοντας απειρία, αλλά μεγάλη αγάπη και δίψα. Θυμάμαι άλλαζα συνέχεια φανέλες, γιατί ίδρωνα σε κάθε κομμάτι. Τραγουδούσαμε διάφορα, που δεν ήταν στον τόνο μας. Από όλο αυτό το σφίξιμο, κατέβασα κήλη στους όρχεις, έπαθα ιγμορίτιδα απ’ την αλλαγή κλίματος, αλλά ποτέ δεν το μετάνιωσα. Ήμουν πολύ χαρούμενος και εκείνη την εποχή τη θυμάμαι, διότι σε κάθε αρχή υπάρχει ενθουσιασμός. Και αν το αντικείμενο της δουλειάς σου είναι αγαπημένο, είσαι ευτυχισμένος. Ο έρωτας της ζωής μου ήταν η μουσική, η κιθάρα και μετά οι γυναίκες. Η μουσική συνεχίζεται και διαρκεί, ενώ οι γυναίκες πάνε κι έρχονται… Όσον αφορά στο «Λάκης…», σημαίνει το χιούμορ το οποίο είχα από την αρχή που έκανα την κουβέντα και το πρότεινα στον Βάσο Τσιμιδόπουλο, που ήταν μάνατζερ μου. Υπήρχε ένα συγκρότημα που λεγόταν «spankyandnowaregang», στην Αμερική. Λέω γιατί δεν πάει και «ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ». Λάκης Παπαδόπουλος, αυτό το όνομα δεν λέει τίποτα, είναι και κουραστικό. Είπαμε να το αλλάξουμε λίγο και το αλλάξαμε. Και ο χαβαλές συνεχίζεται…
-Στιχουργικά ποιο είναι το «σημάδι» σου; Ποια τα αγαπημένα σου θέματα, που πραγματεύεσαι στα κομμάτια σου;
Είναι κοινωνικά θέματα, είναι και ερωτικά. Απέχω από τα πολιτικά. Έκανα κι ένα τραγούδι, το οποίο βγήκε λίγο προφητικό, το «Σκληρά Παιχνίδια». Αυτό δυστυχώς προφήτευσε την κατάντια. Τα κοινωνικά θέματα προσεγγίζονται ιδιαίτερα από μεγάλους ποιητές και κοινωνικούς ανθρώπους, που πλήρωσαν ακριβά την ελευθερία του λόγου στην Αμερική, στην Αγγλία…, όπως ο Γκίσμπερ, ο Όσκαρ Ουάιλντ κ.ά. Ως επί το πλείστον, στην Ελλάδα αγγίζουν, μεταξύ άλλων, πολλούς δημιουργούς, κάτι που συμβαίνει συχνά-πυκνά και εντός μου.
-Πράγματα που πέτυχες, πέρα από κάθε προσμονή, προσδοκία και ελπίδα του παρελθόντος. Αντίθετα, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, τουλάχιστον ακόμα. Πώς φαντάζεσαι το μέλλον και ποιο είναι το προσωπικό σου μήνυμα γι’ αυτό;
Ευτυχώς το σύμπαν μου φέρεται καλά, για να είμαι ειλικρινής. Θεωρώ τον εαυτό μου ευνοημένο από τη ζωή, παρ’ όλο που πέρασα πάρα πολύ άσχημη παιδική ηλικία. Και στο στρατό δεν πέρασα καλά. Έξι μήνες ήμουν σαν φυλακισμένος πάνω στα σύνορα, σε νεκρή ζώνη, μέσα σε ναρκοπέδια, σε βολές. Έχασα τη μισή ακοή μου. Η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου ήταν όταν απολύθηκα… Δεν το πίστευα! Δεν υπάρχουν ανεκπλήρωτα όνειρα. Είδα μερικά πράγματα που ήθελα να δω. Αντίκρισα καταπληκτικά μέρη στη γη, τα οποία θαύμασα. Και ο τόπος μας είναι ιδανικός. Ειδικά το Αιγαίο. Να είμαστε έξυπνοι να το εκμεταλλευτούμε… Δεν το βλέπω βέβαια. Οι 40ρηδες που κυβερνούν, ούτε πίστευαν ότι μπορούν να πάρουν αυτά τα ποσοστά. Εγώ πιστεύω ότι όσο εύκολα μπορούν να κάνουν ευτυχισμένο ένα λαό, τόσο επίσης εύκολα μπορούν να τον κάνουν δυστυχισμένο. Τσακώνονται όλοι στα κανάλια. Άλλος έχει δίκιο, άλλος άδικο. Εγώ τους ακούω και δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο σωστός. Όλοι είναι ρήτορες. Έχω φτάσει στο σημείο να μισώ αυτούς που ασκούν ρητορική. Αυτοί είναι που γίνονται πολιτικοί. Λένε και δύο–τρεις απροσδιόριστες για τον πολύ κόσμο κουβέντες, κάτι καινούριες λέξεις και νιώθεις χαζός. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι έχουμε μείνει χωρίς «συμπαραστάτες». Και οι… λύκοι γύρω μας καιροφυλαχτούν. Μπορεί, εφόσον τους ξεφτιλίσουμε, οι ίδιοι οι… σύμμαχοι να φέρουν τους… λύκους εδώ. Και μετά θα λέμε «τι μαλάκες είμαστε, που μείναμε μόνοι». Το μήνυμά μου είναι ότι είμαστε ένας μικρός λαός, λίγοι σε σύγκριση με τους «γείτονες». Βλέπε Τουρκία, τι πληθυσμό έχουμε εμείς, τι όπλα έχουμε… Πόσα χρόνια έχουμε να πολεμήσουμε και γιατί άλλωστε να πολεμήσουμε; Είναι επικίνδυνα τα άκρα. Η Κύπρος, από την άλλη, διαχωρίζει τη θέση της. Μερικές φορές φοβάμαι πολύ. Κάθε μέρα ο γείτονας μετατρέπεται σε πιο άγριο σκυλί, που παίρνει μόνο από φόβο, από δύναμη. Η Ευρώπη αποτελεί τεράστια δύναμη κρούσης, σε ποιον να βασιστείς; Βλέπω τον έξωθεν κίνδυνο. Έχει αγριέψει ο κόσμος τώρα. Παρατηρούμε τι συμβαίνει απέναντι, στην Αφρική. Πόσες ψυχούλες, πόσες μανάδες κλαίνε τα παιδιά τους…. Πρέπει να έρθουν στη… γειτονιά μας όλα αυτά, προκειμένου να βάλουμε μυαλό;!!!
-Κεφάλαιο Εξάρχεια… Τι σημαίνουν/εκφράζουν για εσένα. Ποια η ιδιαιτερότητα τους, η φιλοσοφία τους…
Πάνε τα καλά παιδιά εκεί. Θυμάμαι και τον Άσιμο και τον Σιδηρόπουλο, που μιλούσαμε πάντα. Δεν έχω σχέση με αυτά εγώ, είμαι απολιτίκ. Τότε ήμουν μαγεμένος με τους Beatles. Είμαι υπέρ της ηρεμίας. Αυτό που θέλω να πω είναι: «Cool παιδιά, όλοι είμαστε αδέλφια σε μια μικρή χώρα». Ποτέ δεν έκανα τον επαναστάτη, θα τον κάνω τώρα;… Η βία δε μ’ αρέσει, σε κανένα επίπεδο. Τι φταίνε κι αυτοί οι κάτοικοι που «παίζουν» το κεφάλι τους μέσα στους τσακωμούς; Όταν δούλευα Eμμανουήλ Μπενάκη και Ζαλόγγου, ήμουν λινοτύπης, εργασία 12 ώρες… Γιατί να με χτυπήσει ο άλλος, την ώρα που περνάω; Ήμουν 18 χρονών με βήμα σταθερό, απέναντι σ’ αυτούς που… κυνηγιόντουσαν. Ευτυχώς, κανείς δε με πείραξε. Πάει να γίνει γραφικό το θέμα… Όσες φορές περνάω τώρα, όλος ο κόσμος δείχνει ότι μ’ αγαπά, με χαιρετά. Βλέπω ψυχούλες, καθαρά παιδιά… Γιατί τρελαινόμαστε μετά και γινόμαστε άγριοι;
-H συναυλία για τα 35 επιτυχημένα χρόνια σου στον… πλανήτη της μουσικής «Παιχνίδια Αγάπης», στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, την 1η Ιουλίου, με συμμετοχή των Γιάννη Ζουγανέλη, Γ. Γιοκαρίνη, Φ. Δεληβοριά, Ν. Ζιώγαλα, Μ. Πασχαλιδή, Λ. Μαχαιρίτσα κ.ά…
Μη νομίζεις, τα έχω φάει τα ψωμιά μου. Μου παραχωρήθηκε το Ηρώδειο με χαρά. Είναι και τιμή δική τους και δική μου να κάνουμε μια εμφάνιση. Περισσότερο θα αναφέρεται στα ιστορικά τραγούδια και στα τελευταία, τα οποία αρέσουν. Υγεία να ‘χουμε και σας περιμένω εκεί. Επαναλαμβάνω, είμαι τυχερός γιατί συνυπάρχω στις παρυφές τους ελληνικού τραγουδιού. Συμπορεύομαι με τη μουσική, η οποία είναι πιο δυτική, αυτή με εκφράζει. Πάντα κάτι βγάζω και πάντα κάτι κινείται.