του Ευθύμη Κουτσούκη (Μr EX)
Ο «ΕΞ» συναντά τον Stavros EX, τραγουδιστή των ιστορικών Deus EX Machina και ξεκινά η ακόλουθη συνέντευξη – ΕΞιστόρηση εφ’ όλης κι ΕΞώλης της ύλης… All stay EXcited, λοιπόν, όπως συνηθίζουμε να σας προτρέπουμε, κι απολαύστε τα πολλά κι ΕΞαιρετικά που είπε ο Σταύρος.
Μεταξύ άλλων, ιδιαίτερα ορεξάτος, μίλησε φυσικά για τους Deus, τους Coyote’s Arrow, περί punk, rock & metal, για τη φιλία και το underground, αναφέρθηκε στην ιδεολογία του και στο πως βλέπει την κοινωνική επανάσταση, έκανε λόγο για τα Εξάρχεια και τα Αντισώματα, ενώ δεν παρέλειψε να πει και «δυο» κουβέντες σχετικά με τους The Last Drive, Panx Romana, Nightstalker, Rotting Christ, Planet of Zeus, 1000mods, The Big Nose Attack… Τα παραπάνω ως ένα μικρό δείγμα της μακράς (περίπου 1,5 ώρας) συζήτησης που είχαμε. ΕΞ ολίγοις, με τον -έναν και μοναδικό- τρόπο που ξέρουμε: ΕΞαρχειώτικα κι ελεύθερα… EXjoy and stay “EX”…!
«Σκιαγράφησε» τον εαυτό σου ως άνθρωπο και καλλιτέχνη. Ποιος είναι ο Stavros Ex;
Ένας σαν όλους τους άλλους ανθρώπους! Κάποιος που έχει ένα χόμπι, τη μουσική. Ο καθένας θέλει κάτι διαφορετικό, να… πιάνεται στη ζωή του. Η καθημερινότητά μας είναι αυτή που μας καθορίζει, καθώς και όσοι-ες μας περιτριγυρίζουν. Από το αφεντικό σου, τους συναδέλφους σου, τους φίλους σου, την οικογένειά σου… Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργείς. Συνήθως, οι περισσότεροι στην καθημερινότητά τους δεν έχουν γύρω τους αυτούς που θα ήθελαν. Προσωπικά, έχω καταφέρει να ισχυροποιήσω την εξής βασική επιθυμία μου: Να μιλάω και να συναναστρέφομαι με πρόσωπα που γουστάρω εγώ! Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι χάνω επαφή με τον… πραγματικό κόσμο εκεί έξω (γέλια). Γι’ αυτό μένω στα Εξάρχεια, γι’ αυτό επιλέγω τα άτομα δίπλα μου, για να περνώ καλά. Όσον αφορά στη μουσική, το μεράκι μου ήταν και είναι να την ακούω, το γεγονός ότι «έπαιξα» μουσική προέκυψε στην πορεία. Μάλλον κατά τύχη, δεν το επεδίωξα. Η μουσική είναι ένα σκαλί για να πας πιο πέρα, να ΕΞελιχθείς. Μας βοηθά να κοινωνικοποιηθούμε, να βρούμε ανθρώπους που μας ταιριάζουν.
Ουσιαστικά, δηλαδή, και στο κομμάτι της ενασχόλησής σου με τη μουσική είχες αποκλειστικά τριβή μόνο με εκείνους που εσύ επέλεγες (κι αντίστροφα σε επέλεγαν)…
Ναι, μόνο με όσους γούσταρα πραγματικά. Μπορεί κάποιος να παίζει τέλεια, αν δεν σου αρέσει όμως ως άνθρωπος, δεν παίζεις μαζί του. Αυτό ακριβώς ζήσαμε και ζούμε με τους Deus… Είμαστε φίλοι, αδέρφια! Βλέπεις μεγάλα συγκροτήματα του εξωτερικού να λειτουργούν σαν ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, να κάνουν… μεταγραφές! Λόγου χάρη, οι AC/DC να αποκτούν τον τραγουδιστή των Guns ‘n’ Roses, τον Axl… Kι αντίστοιχα, κατ’ επέκταση, μεγάλο μέρος του κοινού τους να λειτουργεί… χουλιγκανίστικα. Λες και είναι στο γήπεδο. Μία άκρατη εμπορευματοποίηση της μουσικής.
Σημεία αναφοράς στο μουσικό σου «τριπάκι» μέχρι στιγμής…
Η παρέα με τους Deus Ex Machina απ’ όταν ακόμα ήμουν, ως πέμπτο μέλος, στη διαδικασία της διοργάνωσης, των προβών -τραβιόμουν παντού μαζί τους, ήμουν το παρεάκι τους-, έως φυσικά και τη στιγμή που έπαιξα μαζί τους. Ο επόμενος σημαντικός σταθμός, όταν έπιασα δουλειά στη Hitch-Hyke Records, μία ανεξάρτητη εταιρεία, κυρίως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Από το 1989 μέχρι το 2005 δούλευα εκεί. Ήταν μια δουλειά, που ήταν σαν «κοινόβιο», ήμαστε όλοι στην ίδια φάση, είχαμε τα ίδια ακούσματα, δεν είχαμε αφεντικό. Απέκτησα πάρα πολλά ακούσματα. Φέρναμε με πολύ μεγάλο αγώνα δισκάκια από το εξωτερικό, ανεξάρτητων παραγωγών, που ακολούθως, συνήθως μετά από αρκετό καιρό, γίνονταν ανάρπαστα. Με djλίκια δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου, τα βαριόμουν. Τα έκανα για λίγο, δεν με εξέφραζαν. Και με τους Deus δεν ήθελα αρχικά να τραγουδήσω. Με τις πολλές πρόβες κι επειδή μου το πρότειναν επανειλημμένως τελικά ψήθηκα (γέλια). Παράλληλα, με το κομμάτι της διοργάνωσης.
Τι σε… σημάδεψε στους Deus Ex Machina;
Η αλήθεια, η καθαρότητα των σχέσεων. Ξέρεις, μπορεί ο οποιοσδήποτε από τη μία να αυτοχαρακτηρίζεται αναρχικός κι από την άλλη να χτυπά τη γυναίκα του, να είναι ο μεγαλύτερος φασίστας. Σ’ αυτή την μπάντα είδα πως είναι να συνυπάρχεις με ανθρώπους ανιδιοτελώς, να υπάρχει μόνο αγάπη μεταξύ μας, δίχως συμφέρον και σχετικά κίνητρα. Πέραν της μπάντας, με τη μουσική ήρθα κοντά με ωραίους ανθρώπους! Σε Ελλάδα κι εξωτερικό, σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Το να ακουστείς δηλαδή από στόμα σε στόμα, το να σε καλούν να παίζεις εκτός Ελλάδος. Αγνές κι όμορφες καταστάσεις.
Γενικότερα, σου έχει λείψει η εν λόγω εποχή;
Όχι, γιατί εγώ σ’ αυτή έχω μείνει ακόμα, έτσι είμαι και τώρα… Είμαι παλαιομοδίτης, σε αντίθεση με την πλειοψηφία. Θέλω να σβήνω τα φώτα στο σπίτι και να ακούω όλο το δίσκο. Πλέον, οι περισσότεροι με το διαδίκτυο ψάχνουν να βρουν ένα κομμάτι με βίντεο μαζί, να το ακούσουν από το κινητό ή το laptop. Δηλαδή, ο άλλος… χτυπήθηκε για να κάνει μια ωραία παραγωγή κι εσύ ακούς τη δημιουργία του μέσω laptop… Κρίμα δεν είναι; Δεν κατηγορώ κανέναν, εμένα δε μου κάνει, όποιος θέλει να μπαίνει σ’ αυτό το trip, ok…
Κεφάλαιο Coyote‘s Arrow…
Συνεχίζουμε να έχουμε ανησυχίες… Κι επειδή ένας εκ των Deus είναι πλέον εκτός Αθηνών είπαμε με τον Μήτσο να βρισκόμαστε και να παίζουμε, με κάποιον τρόπο. Δεν γίνεται να ζούμε χωρίς να βρισκόμαστε και να παίζουμε μουσική! Φτιάξαμε, λοιπόν, τους Coyote’s Arrow. Κάποιος άλλος έχει τα ναρκωτικά, εμείς έχουμε αυτό… Παίζουμε, γράφουμε κομμάτια, διασκεδάζουμε!
Σου επισημαίνω τρεις έννοιες και θέλω τις αυθόρμητες σκέψεις, που σου γεννούν: Punk, rock, metal…
Punk ίσον αντίδραση. Ευρύτερα το ροκ, είναι η αίσθηση ότι είσαι διαφορετικός. Το να νομίζεις ότι διαφέρεις. Τώρα, από το νομίζω μέχρι το τι είμαι και το τι κάνω πραγματικά, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Όσον αφορά στο metal, αρκετοί συνδέουν τη μουσική μας και με αυτό το είδος. Εγώ δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με το metal. Hard rock, μεταξύ άλλων, άκουγα κι ακούω, όπως Captain Beyond. Μπαντάρα! Kατά τα άλλα, μου αρέσει πολύ το funk, το blues, ο Hendrix, o Albert King [μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο… πούστης! -γέλια-] κ.ά. Βάζω ταμπέλα στη μουσική: Καλή και κακή! Λατρεύω την καλή μουσική, αυτή με καθόρισε! Κάποτε έβαζα κασέτες την ώρα που κοιμόμουν, όταν τελείωνε η μία πλευρά ξυπνούσα, για να γυρίσω την κασέτα, μετά ξανακοιμόμουν…
Ελληνόφωνη ροκ…
Τα ελληνόφωνα punk groups είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που έπαιξαν ελληνικό ροκ. Η… μετα-Σιδηρόπουλου εποχή. Ο Παύλος μπόρεσε να παντρέψει αυτό το δωδεκάμετρο του rock ‘n’ roll με την ελληνική γλώσσα, η οποία είναι τονισμένη στο 1-3, ενώ το rock ‘n’ roll είναι στο 2-4… Κολλάει περισσότερο σε άλλα είδη μουσικής, όπως στο ρεμπέτικο, σε πιο ανατολίτικους ρυθμούς. Ενδεικτικά, τεράστια μπάντα είναι οι Τρύπες. Κύριοι, μεγάλοι, σεμνοί και ταπεινοί. Γαμώ τα παιδιά! Το ίδιο και οι Panx Romana! Ο άνθρωπος που εκπροσωπεί επάξια το punk στην Ελλάδα είναι ο Frank. Αυτά που πιστεύει, τα κάνει πράξη! Ο Μήτσος δε (Deus / μπάσο) είναι ο άνθρωπος που έχει κάνει απίστευτα πολλά πράγματα στη ζωή του… Με τρία παιδιά, δύο δουλειές την ημέρα, να έρχεται από Πόρτο Ράφτη για πρόβες, να φεύγει καπάκι μετά από live στη Θεσσαλονίκη για τη δουλειά του κ.τ.λ…. Τι να λέμε;… Δε γνωρίζω άλλον σαν τον Μήτσο.
Με αφορμή τη συχνή χρήση της λέξης φιλίας εκ μέρους σου, προσδιόρισέ μου το ρόλο που παίζουν τα φιλαράκια στη ζωή σου
Ό,τι πιο ιερό κι αδιαπραγμάτευτο! Ενέργεια, ψυχοθεραπεία, έχω τους φίλους μου, δεν έχω την ανάγκη ψυχαναλυτών (γέλια)! Πολύς χαβαλές, υπέροχες στιγμές! Βέβαια, επιπλέον έχω την κόρη μου, την οποία σκέφτομαι και μου φτιάχνει τη διάθεση! Αισθάνομαι γεμάτος…
Underground… Τι είναι για εσένα, όντας «οπαδός» του;
Το να ζεις και ταυτόχρονα να βιώνεις ό,τι συμβαίνει διαφορετικά. Όχι μόνο στη μουσική. Από τον τρόπο που τρως, μέχρι τον τρόπο που φέρεσαι. Παράδειγμα: Nα σαμποτάρεις τις πολυεθνικές. Εγώ δεν πηγαίνω σε σούπερ μάρκετ, πολλά χρόνια. Παλαιότερα πήγαινα για να… βουτάω, να παίρνω την υπεραξία (γέλια)! Ψωνίζω μόνο από μικρά μαγαζιά, από τη λαϊκή. Δεν πίνω καφέδες, μόνο τσάι του βουνού και βότανα. Τριάντα χρόνια τώρα, ως στάση ζωής. Έχω συναντήσει πάντως πολλούς underground τύπους. Η Ελλάδα είναι ΕΞαιρετική χώρα, αλλά δυστυχώς μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι σάπια. Πολλοί ρουφιάνοι και διεφθαρμένοι. Είμαστε εγωιστές, δε βλέπουμε το πρόβλημα, έως ότου χτυπήσει την πόρτα μας. Στον αντίποδα, υφίστανται προσωπικότητες πολύ καλής ποιότητας, «φωτεινοί» άνθρωποι! Δεν έχει σημασία αν είναι δεκάδες ή χιλιάδες. Είναι ακέραιοι. Βλέπεις άτομα από άλλες χώρες, ακόμα και του χώρου μας, τα οποία δεν έχουν αυτό το δοτικό στοιχείο του πραγματικά μάγκα Έλληνα… Θυμάμαι, παραδείγματος χάρη, τον Jello Biafra (Dead Kennedys). Έμενε για κάποιες ημέρες σπίτι μου, ήξερε ότι δεν έπαιζαν πολλά χρήματα, ωστόσο βγαίναμε έξω, τον κέρναγα, όπως και άλλοι, του είχα δώσει κάποια δισκάκια που του άρεσαν, με τον ίδιο τρόπο τον είχαν αντιμετωπίσει κι άλλοι στην Κρήτη, έφτασε να φύγει από Ελλάδα με δύο βαλίτσες πράγματα… Είχε πάθει πλάκα! Μου έλεγε… «παντού με κερνάνε κι ας μην έχουν λεφτά… ». Του είχα εξηγήσει… «αυτή είναι η πραγματική αξία της προσφοράς για εμάς, να δίνεις από αυτό που δεν έχεις, από το υστέρημά σου…». Ο Αμερικάνος δεν το είχε καν σκεφτεί αυτό… Αντίστροφα, Αμερικάνοι που έχω γνωρίσει στην αναρχική ή γενικότερα στην εναλλακτική σφαίρα έχουν πρωτοφανή για τη χώρα μας βιώματα. Το να ζεις, λ.χ., στη Νέα Υόρκη χωρίς τηλεόραση, κάρτες, τραπεζικούς λογαριασμούς, σε καταλήψεις, με μπάτσους να σου την πέφτουν καθημερινά, καμία σύγκριση με τα εδώ δεδομένα… Πολύ “hardcore-λίκι”!
Η απαράβατη, ανυπέρβλητη «ιδεολογία» σου, που αποτελεί… πυλώνα της ύπαρξής σου. Αντίθετα, τι σιχαίνεσαι;
Διαχωρίζω τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που αγαπούν κι αγαπιούνται και σε αυτούς που δεν πράττουν το ένα και φυσικά δεν δέχονται το άλλο. Είναι σαν να έχεις δύο άλογα μέσα σου… Το ένα της αγάπης και της συμπόνιας και το άλλο του μίσους. Όποιο ταΐζεις εσύ, αυτό θα επικρατήσει. Γι’ αυτό δεν μπορώ τους φασίστες, τους πολιτικούς, όσους αγαπούν το χρήμα… Σιχαίνομαι την απληστία!
«Απεικόνισε» τον όρο επανάσταση
Η αλλαγή των συνειδήσεων. Αν μας… χαρίσουν αύριο αληθινή ελευθερία, δεν θα ξέρουμε τι να την κάνουμε. Είμαστε απαίδευτοι. Πλειοψηφικά, προτιμάμε το σίγουρο και τα… σκατά, παρά την ελπίδα. Σαν τα φυλακισμένα ζώα. Ζούμε για την ουτοπία στην Ελλάδα. Μας έχει φάει η πολιτικοποίηση. Μόνο σε παγκόσμιο επίπεδο είναι δυνατόν να επιτευχθεί η κοινωνική επανάσταση. Με τρομερή δυσκολία… Ίσως να είναι απαραίτητη μία καταστροφή, δεν ξέρω. Ο γαμημένος καπιταλισμός έχει τρελή πείρα. Θα καλύψει και τη… μαλακία του. Το κυνήγι του υλισμού είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Ζούμε σε έναν πλανήτη, όπου μόνο το 5% του πληθυσμού έχει νερό, στέγη, παιδεία, εργασία… Τι επιπρόσθετο να σχολιάσω;…
Ως… ριζωμένος Εξαρχειώτης, όπως κι εγώ, μίλα μου για τα Eξάρχεια και το κέντρο της Αθήνας: Θετικά, αρνητικά, παρελθόν, παρόν, μέλλον…
Έχει επικρατήσει μια underground εικόνα για την περιοχή, με αποτέλεσμα να έρχονται στη γειτονιά άτομα, τα οποία ό,τι δεν τολμούν να κάνουν στη συνοικία τους, να το κάνουν εδώ. «Κωλοπαιδαρισμός»… Έλλειψη σεβασμού, βασικών κανόνων του φέρεσθαι, προκειμένου να περνάμε όλοι καλά. Κοιτούν την… πάρτη τους, όσο βρίσκονται στα Εξάρχεια, με το που φεύγουν, κοτούλες! Έχουμε εκδιώξει τους μπάτσους κι ορισμένοι σπρώχνουν με άνεση ναρκωτικά. Οικονομικές μαφίες… Ήμαστε ανεκτικοί, η περιοχή έγινε το… μαύρο πρόβατο της πρωτεύουσας. Όταν γίνεσαι γκέτο, έχεις χάσει το παιχνίδι, τουλάχιστον προσωρινά. Από την άλλη, έρχονται τουρίστες και τρελαίνονται με τη θετική εναλλακτική εικόνα, την κουλτούρα, τον πολιτισμό και την ελευθερία που συναντούν στα Εξάρχεια. Και στο παρελθόν υπήρχαν ναρκωτικά, μπάτσοι και τα συναφή, ωστόσο εντόπιζες ρομαντισμό! Το αύριο, εάν και φύσει αισιόδοξος, μου φαντάζει δυσοίωνο… Παρόλα αυτά, εύχομαι και πιστεύω ότι μπορούν να έρθουν καλύτερες ημέρες.
Αρχικά, μπάντες από το εξωτερικό, όλων των ροκ… εκφάνσεων, που σε έχουν αγγίξει μουσικά (σ.σ. θα άκουγες ένα συγκρότημα, το οποίο σε ξενέρωσε στην πορεία του;). Kατά δεύτερον, σου «εκθέτω» τις παρακάτω ελληνικές μπάντες και θέλω την άποψή σου: The Last Drive, Panx Romana, Nightstalker, Rotting Christ, Planet of Zeus, 1000mods, The Big Nose Attack…
Black Sabbath, Motörhead, Dust, Captain Beyond (όπως σου προείπα), The Hellacopters, Beatles, Turbonegro και πολλά punk, hardcore groups εννοείται… Ένα συγκρότημα που δεν μπορώ να ακούσω πλέον, αν και γουστάρω πολύ το “Kill ’em all”, είναι οι Metallica. Όταν είδα το σχετικό ντοκιμαντέρ τους, δεν πίστευα πως είναι τόσο φανατικά βλάκες… Περί των δικών μας. Τhe Last Drive: Όταν τους πρωτοείδα στο Ρόδον δεν ήξερα ότι είναι Έλληνες. Τότε είπα… «τελικά μπορούμε να το κάνουμε και στην Ελλάδα!». Panx Romana: O ορισμός του εγχώριου punk. Nightstalker: Διαχρονικά, τα σπάνε! Rotting Christ: Παρότι δεν ακούω το συγκεκριμένο είδος, δεν το έχω, συνεπώς δεν μπορώ να το κρίνω, ο Σάκης και η παρέα του είναι φοβεροί επαγγελματίες και διαφήμιση της χώρας στο εξωτερικό. Planet of Zeus: Πολύ καλοί. 1000mods: Μόνο ότι είσαι από το Χιλιομόδι, έχεις εμφανιστεί σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, σε λίγο θα πας κι Αμερική… Απλά, τα παιδιά είναι άξια συγχαρητηρίων. Μας έχουν βγάλει ασπροπρόσωπους, όπως οι Planet of Zeus και οι Vodka Juniors. Tώρα, ευτυχώς μπορεί πιο εύκολα να βγει κάποιος μουσικός εκτός συνόρων. Έτσι, με τις συναυλίες στο εξωτερικό τσιμπάει και ο Ελληνάρας κι ακολουθεί πιο εύκολα κι έντονα τις μπάντες. Υπάρχει κι αυτή η πασιφανής στροφή κυρίως προς το stoner, έχει δημιουργηθεί ένα σαφές ρεύμα. The Big Nose Attack: Είναι ιδιοφυές αυτό που κάνουν τα δύο αδέλφια. Είναι δύο άτομα και κάνουν περισσότερη… φασαρία από άλλα συγκροτήματα με συνήθως περισσότερα μέλη. Τους το έχω πει -ακούς τρία όργανα και παίζει μια κιθάρα-… «τι έχετε κάνει ρε μαλάκες;!». Tην ψάχνουν κι έχουν βρει το κουμπί. Κατεβαίνουν από το υπνοδωμάτιο και μπαίνουν στο studio, ενώ με ένα αυτοκίνητο κάνουν περιοδεία (γέλια). Εμείς, ξέρεις τι τραβάμε για να κάνουμε πρόβα;… Μεταφέρουμε τα παιδιά μας από σπίτι σε σπίτι, σε πεθερές και γυναίκες (χαχαχα)!
Ταινία που έχεις ξεχωρίσει
Το Zardoz. Tην είχα δει μικρός, την άλλη μέρα ξύπνησα άλλος άνθρωπος. Με πήγε πιο πέρα αυτό το φιλμ. Πολύ δυνατή επιρροή.
Αγαπημένα στέκια
Τα σπίτια των φίλων μου, δεν είμαι πολύ των μπαρ. Βγαίνω μόνο για συναυλίες. Προτιμώ να πάω σε μια μέτρια συναυλία, απ’ οπουδήποτε αλλού.
Αντισώματα και The Lab Records
Όσον αφορά στα Αντισώματα, ξεκίνησε από τον Frank (Panx Romana), σε συνεργασία με άλλους μουσικούς, για να ενισχύονται οικονομικά συνάνθρωποί μας, που έχουν μηδαμινούς οικονομικούς πόρους. Αφορμή είχε σταθεί ο θάνατος μίας κοπέλας, που θέλαμε να βοηθήσουμε. Λόγω του χρόνου που απαιτείται για τη διοργάνωση ενός live, δεν προλάβαμε να κάνουμε κάτι. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να διοργανώνουμε συχνά-πυκνά συναυλίες, ώστε να συγκεντρώνεται ένα ποσό, να αποταμιεύεται και να δίνονται χρήματα άμεσα, όπου χρειάζεται. Σ’ αυτά τα πλαίσια, έχουμε και την επερχόμενη βραδιά στο Κύτταρο [03/03], “The Clash Calling” –http://exarhiotis.gr/?p=13195-, αφιέρωμα στους Clash (έχουμε πραγματοποιήσει κι άλλες δύο σχετικές βραδιές-αφιερώματα στους Ramones, καθώς κι άλλες συναυλίες). Αξιοσημείωτη είναι η, ανυπολόγιστης αξίας, εθελοντική εργασία και προσφορά πολλών παιδιών, πέραν των μουσικών. Αυτά τα παιδιά, ειδικά κάποιες κοπέλες… τρέχουν αδιάκοπα, στην ουσία την πιο σκληρή δουλειά αυτές την κάνουν. Πάντα φυσικά είναι ευπρόσδεκτη η όποια νέα βοήθεια και συμμετοχή στην όλη προσπάθεια, η οποία δεν είναι κομματική! Μπορεί να έχουμε χίλιες διαφωνίες, αλλά μας ενώνει απόλυτα ο κοινός στόχος, η βοήθεια των πιο ευπαθών ομάδων. Όπως αρέσκομαι να λέω… «αφήστε τα κόμματα κι ελάτε στα Αντισώματα». Τhe Lab Records: Εγώ και ο Πάνος που έχουμε το μαγαζί (The Lab) αποφασίσαμε να βγάζουμε μόνοι τους δίσκους μας. Μετά ακολούθησαν και φίλοι μας, οι The Last Drive, οι Nightstalker… Να μην τους βγάλουμε; (γέλια). Βγάλαμε παλιές κυκλοφορίες, προέκυψαν και καινούριες πάλι από φίλους, νέες μπάντες, άνοιξε το πράγμα σιγά-σιγά. Τυπώσαμε κι ελάχιστα cds, αλλά καταλήξαμε αποκλειστικά στο βινύλιο, το οποίο και γουστάρουμε. Αντικειμενικά, επιχειρηματικά, όταν πληρώνεις το group, σαν εμάς, δεν είναι κάτι για να βγάζεις φράγκα… Έτσι γουστάρουμε εδώ στο “The Lab” {σ.σ. Θεμιστοκλέους 86, Εξάρχεια}, το οποίο είναι αφενός ένας χώρος εργασίας για εμάς, χωρίς αφεντικό (πέραν του μεγάλου αναγκαστικά αφεντικού-κράτους), κι αφετέρου στέκι φίλων…
Ποιος είναι ο… από μηχανής θεός για εσένα (Deus Ex Machina); Ρήση / στίχος που θα μπορούσε να είναι το προσωπικό σου μότο…
Αυτός που σου δίνει την ώθηση για να πας παραπέρα, να ΕΞελιχθείς εσωτερικά, εκφράζοντας τα συναισθήματά σου! Εφόσον όμως, ως μουσικός, γίνεις μαλάκας, ψωνιστείς, άστο, ασχολήσου με τίποτε άλλο, μια χαρά παιδί ήσουν… Το μότο μου: All we need is love and freedom… Λίγο χίπικο, αλλά στα… φρύδια μου (χαχαχα)!
Φύλλο (free press) Εξαρχειώτη – Φεβρουάριος 2017
(πρωτοσέλιδο & οπισθόφυλλο)
Διαβάστε τον ¨Εξαρχειώτη” – Αρ. Φ. 037
Όλα τα φύλλα του Εξαρχειώτη από τον Οκτώβριο του 2013: EX – Files / Εφημερίδα